چگونه علم می تواند به من یاری کند تا به همسرم کلیه اهدا کنم؟ - وبلاگ روزنوشت

به گزارش وبلاگ روزنوشت، بهبود در تکنولوژی پیوند موجب شده است تا اهدا نماینده های بیشتری بتوانند به یک فرد گیرنده، کلیه اهدا نمایند.پیشرفت های اجرا شده هم در زمینه پیوند کلیه بوده است و هم در زمینه سایر اندام ها مانند ریه، بخش هایی از کبد و یا پانکراس و مغز استخوان.

اهدای عضو به همسر

چکیده

بهبود در تکنولوژی پیوند موجب شده است تا اهدا نماینده های بیشتری بتوانند به یک فرد گیرنده، کلیه اهدا نمایند.پیشرفت های صورت گرفته هم در زمینه پیوند کلیه بوده است و هم در زمینه سایر اندام ها مانند ریه، بخش هایی از کبد و یا پانکراس و مغز استخوان.

تعداد کلمات: 1528 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 8 دقیقه

نویسنده: پتر گوان

مترجم: حبیب الله علیخانی

چگونه علم می تواند به من یاری کند تا به همسرم کلیه اهدا کنم؟

در ژانویه، من و همسرم، یک رویداد غیر عادی را جشن گرفتیم. این جشن به علت دهمین سالگرد پیوند دوم کلیه او بود.

طبیعت غیر عادی بودن این جشن، به علت منشأ کلیه نوی بود که به او پیوند خورد. در واقع من به همسرم کلیه اهدا کردم. و جالب این است که من و همسرم، خویشاوندی نزدیکی نداریم.

برخلاف اولین پیوند همسر من که در حقیقت کلیه اهدا شده بوسیله مادر او در 16 سال پیش اهدا شده بود، اهدای دوم نشان داد که چگونه پیشرفت ها در زمینه تکنولوژی درمانی می تواند موجب تسهیل ویژگی های اهدا شونده گردد. از این رو، با این پیشرفت ها، فرایندهای توسعه یافت که بوسیله آن، تعداد افرادی که استعداد اهدای عضو به همسر من را داشتند، افزایش یافت.

اولاً کلیه اهدایی بوسیله من، عملکرد بهتری نسبت به کلیه اهدا شده بوسیله مادر همسرم دارد. ده سال پس از عمل دوم، آزمون های خون و اوره دوره ای نشان داد که کلیه می تواند به عملیات خود ادامه دهد.

دوم اینکه، برای اهدای اول همسرم، آزمایش های پیچیده تری بر روی مادر او انجام شد اما آزمون های صورت گرفته بر روی من، بسیار ساده تر بود.

بعد از عمل خروج کلیه همسرم، عمل جداسازی کلیه بر روی مادر او انجام شد و این عمل منجر به تشکیل اثر عملی به مقدار 18 اینچ بر روی بدن او شد. زمانی که عمل جداسازی کلیه بر روی من انجام شد، تنها یک سه نقطه بسیار کوچک بر روی پوست من ایجاد شد که هم اکنون اثری از آنها وجود ندارد.

این متن را استفن تولیوس، مدیر بخش جراحی پیوند اعضای بیمارستان Brigham and Women در بوستون گفته است. او می گوید: با پیشرفت های اتفاق افتاده، هم دهنده و هم گیرنده عضو، شرایط بهتری را تجربه می نمایند.

پیوند عضو ساده تر و با درد کمتر

بهبود های فنی هم در قبل، هم بعد و هم در طی عمل جراحی، بوجود آمده است.

تولیوس می گوید: کل فرایند به مقدار قابل توجهی پیشرفته است. این مورد هم در بخش های و الزامات مختلف، اتفاق افتاده است.

در فاز پیش عمل، روش های ساده تری برای شناسایی دهنده های مناسب بوجود آمده است. این دهنده های عضو می توانند از دوستان، همسر، همکاران و حتی غریبه ها، باشد.

تولیوس می گوید: روش های عمل هم تغییر نموده اند و ادوات و روش ها بهبود یافته اند.

درد بعد از عمل دهنده عضو هم به مقدار قابل توجهی با استفاده از لاپروسکوپی کاهش یافته است. در واقع این روش که روش جراحی سوراخ کلید (keyhole surgery) نامیده می گردد، موجب می گردد تا کلیه بدون احتیاج به شکافتن بدن، در آورده گردد.

تولیوس می گوید: این روش به سهولت موجب تغییر در روش پیوند عضو می گردد زیرا مقدار تهاجم آن کمتر است.

بعد از عمل هم روش های نو سرکوب کردن سیستم ایمنی یعنی کاهش میل سیستم ایمنی بدن برای رد عضو پیوندی، موجب بهبود و افزایش شانس موفقیت دریافت کلیه از بیماران غیر خویشاوند، شده است.

تولیوس می گوید: سرکوب سیستم ایمنی (Immunosuppression) قطعاً در روش مورد استفاده بوسیله ما، بهتر تصحیح شده است.

یک مثال در واقع جایگزین کردن داروی ضد رد عضو پیوندی سیکلوسپورین (Cyclosporin ) با یک داروی نو است که پروگراف (Prograf) نامیده می گردد. این داروی نو ابتدا در سال 1994، مورد تأیید قرارگرفت و به عنوان یکی از داروی کاهنده سیستم ایمنی بدن، مورد استفاده قرار می گیرد.

حتی با پیشرفت و تسهیل پیوند اعضا، تیم های پیوند اعضا از جوانب اجتماعی این روش ها، غافل نیستند. دهنده های بالقوه با چند نفر از اعضای تیم ارزیابی را دیدار می نمایند و به طور منفرد، تأیید می شوند. تأیید این اعضا در واقع نشان می دهد که دهنده تصمیم دارد تا بدون فشار و استرس، عضو خود را اهدا کند.

مهیا بودن اندام های بیشتر

در حال حاضر، با توجه به گفته سازمان پیوند کلیه، فهرست انتظار مربوط به پیوند اعضا در ایالات متحده، تنها به 100000 نفر رسیده است. این فهرست هر ماه به مقدار 3000 نفر افزایش می یابد و به صورت میانه، 13 آمریکایی هر ساله به علت فقدان کلیه مناسب برای پیوند، می میرند.

پیش از سال 1995، تمام کلیه خارج شده از بدن دهنده، به وسیله روش سنتی خارج می شد و در واقع هیچ روش دیگری، وجود نداشت. این عمل درد آور بود زیرا ماهیچه های متعددی باید بریده می شدند و ریسک تخریب بالا بود. در لاپروسکوپی، ما به جای جراحی، تنها ماهیچه را نصف نموده و آن را به دو نیم تبدیل نمی کنیم، بنابراین، درد و شانس تخریب پایین است.

روش لاپروسکوپی بسیار ساده تر است.

مسئله دردآور دیگر، این است که مقدار دهنده ها، هر ساله در حال کاهش است.

در سال 2014، جراحان 17107 کلیه را پیوند داده اند که 11570 تا از آنها از دهنده های مرده بوده اند و 5537 تا از آنها هم از افراد زنده اهدا شده اند.

اندام های مربوط به دهنده های زنده، بعضی مزیت های معین نسبت به دهنده های مرده دارند.

اول اینکه تیم اهدا زمان کافی برای انجام آزمایش های بالینی بر روی بیمار و اهدا نماینده را دارا می باشند. در حقیقت، کلیه برداشته شده از بدن، مدت زمان اندکی زنده باقی می ماند. اتاق عمل برای دهنده و گیرنده کلیه معمولاً در کنار هم واقع شده است.

فرایند گرفتن کلیه از دهنده زنده با آنالیز گروه خون آغاز می گردد. یک تطابق گروه خون با گیرنده بالقوه موجب می گردد تا دهنده به مرحله بعدی آنالیز تطابق برود. این مرحله شامل آزمون های مختلف خون به منظور آنالیز جزئیات مربوط به مشابهت گیرنده و دهنده، می باشد.

بر طبق گفته سازمان کلیه ملی آمریکا، هر چه تطابق بیشتری بین دهنده و گیرنده باشد، احتمال رد کلیه را کاهش می دهد.

آزمون های صورت گرفته برای آنالیز تطابق بین دهنده و گیرنده زن و شوهر

تولیوس می گوید: اولین عمل جراحی همسرم، هیچ علامتی از رد پیوند را نشان نمی داد. اما بر طبق مقدار گیری های خون، کارایی عضو پیوندی در گذر زمان کاهش یافت.

از آنجایی که من در خصوص موفقیت تبادل کلیه بین زن و شوهرها، مطالبی خوانده بودم، خودم را به عنوان دهنده بعدی معرفی کردم. وقتی شرایط عضو پیوندی همسرم بد تر شد، آغاز به انجام آزمایش های خون به منظور تبادل کلیه کردم.

آزمون اولیه نشاندهنده تطابق گروه خونی من و همسرم بود. در واقع گروه خونی من، O است. گروه خونی O یک دهنده عمومی است.

بیشتر بخوانید: دومینویی برای پیوند کلیه

سپس آزمون های خون دیگر، به همراه پرتوبرداری، آنژیوگرافی، MRI و آنالیز های فیزیکی دیگر، بر روی من انجام شد. یک آنالیز به وسیله تیم آنالیز پیوند اعضا نشان داد که من واقعاً ملزم به پیوند عضو هستم.

عمل جداسازی و خارج کردن کلیه من، بسیار ساده تر از عمل صورت گرفته بر روی همسرم بود. در واقع جراح از لاپروسکوپی برای برداشتن کلیه من، استفاده کرد.

کومار جراح این عمل م گوید: پیش از سال 1995، تمام کلیه خارج شده از بدن دهنده، به وسیله روش سنتی خارج می شد و در واقع هیچ روش دیگری، وجود نداشت. این عمل درد آور بود زیرا ماهیچه های متعددی باید بریده می شدند و ریسک تخریب بالا بود. در لاپروسکوپی، ما به جای جراحی، تنها ماهیچه را نصف نموده و آن را به دو نیم تبدیل نمی کنیم، بنابراین، درد و شانس تخریب پایین است.

روش لاپروسکوپی بسیار ساده تر است.

کومار می گوید: سوراخ کوچکتری ایجاد می گردد و یک ابزار مناسب با آنالیز شرایط، کلیه را خارج می نماید.

او می گوید: با روش سوراخ کردن سنتی، ما تنها کلیه چپ را خارج می کردیم زیرا رگ درازتری دارد. اما در روش نو، ما قابلیت جداسازی کلیه بهتر را داریم.

تولیوس می گوید: من هنوز کلیه چپم را دارم. و 10 سال بعد از این عمل، کلیه راستم، توانسته است همسرم را نجات دهد.

زنده ماندن با یک کلیه

بیشتر افراد می توانند با یک کلیه به زندگی خود ادامه دهند. در واقع کلیه پس از پیوند، افزایش مقدار می دهد و می تواند احتیاج فرد را رفع کند. این مسئله در خصوص مادر همسر من صدق می نماید. او هنوز هم با یک کلیه در حال زندگی است.

پیشرفت های در حال اجرا است. جراحان مدرسه پزشکی جام هاپکینز، فرایند حساسیت زدایی را به منظور کاهش تمایل گیرنده به رد کلیه پیوندی، انجام می دهند. در این روش، آنتی بادی های موجود در خون بیمار جداسازی و فیلتر می گردد و این آنتی بادی ها با آنتی بادی های مناسب با سیستم ایمنی، جایگزین می شوند.

در این میان، دهنده های بالقوه که گیرنده بالقوه آنها با آنها تطابق ندارند، می تواند وارد برنامه تبادل کلیه شوند. این روش اجازه می دهد تا فرد کلیه خود را به فردی بدهد که کلیه دهنده او، با کلیه بیمارش تطابق دارد.

این تکنولوژی راه هایی را برای تسهیل و کاهش مسائل مربوط به پیوند کلیه، ارائه نموده است. امید است تا روزی فهرست پیوند اعضا به مقدار قابل توجهی کاهش یابد.

منبع

https://www.insidescience.org/

استفاده از مطالب این مقاله با ذکر منبع راسخون، بلامانع می باشد.