حرف های منتشرنشده قیصر امین پور - وبلاگ روزنوشت

به گزارش وبلاگ روزنوشت، چهاردهمین سال روز کوچ قیصر امین پور فرصتی شد تا نوشتارهایی را از این شاعر فقید بخوانیم که در کتاب های او منتشر نشده اند.

به گزارش وبلاگ روزنوشت، هشتم آبان ماه 14 سال از عبور خالق تنفس صبح، آینه های ناگهان و ... می گذرد. بعلاوه در حالی کمتر از یک سال از آغاز به کار صفحه ای مجازی که به وسیله خانواده این شاعر و استاد فقید دانشگاه اداره می شود، می گذرد که در دنیای مجازی و حتی واقعی، تا کنون جعلیات متعددی با نام او دست به دست شده است.

با این حال، خانواده قیصر امین پور علاوه بر انتشار آثاری که متعلق به این شاعر نیستند، در این صفحه به انتشار نوشتارهایی نیز پرداخته اند که در کتاب های منتشرشده او نیامده اند. تعدادی از این یادداشت های منتشرنشده امین پور را در ادامه می خوانیم:

این دیگر چه حکمتی است که آدم حق ندارد سؤال کند؟ حق ندارد اعتراض کند. انتقاد کند.

چه رسد به این که حق ندارد ناامید شود.

حتی حق ندارد ناله کند. شعر تلخ بگوید. حق ندارد کسی را ناامید کند. حق ندارد دروغ بگوید و به دروغ دست کم خود را امیدوار نشان دهد.

تازه اگر دروغ هم بگوید که دیگر شعرش شعر نیست. اثری ندارد. چه امید دروغی باشد چه یأس دروغی.

برخی ها هم خیلی نَفَسشان از جای گرم برمی آید که همه اش می گویند شاعر باید چنین و چنان باشد، این گونه ببیند، آن گونه نبیند.

انگار منتظر حضرات نشسته ایم تا ببینیم حالا حضرات منتقدان یا مفسران می فرمایند که هنرمند باید این گونه باشد یا این ها را ببیند. بفرمایید گر تو بهتر می زنی بستان بزن!

شلوار و کفش لازم دارم. اگر به پدرم بگویم می دانم که فعلاً ندارد. اگر با این حقوق به خورد و خوراکمان برسیم باز هم جای شکرش باقی است. البته او هیچ وقت نگفته است چیزی نمی خرم. و حتی اجازه نمی دهد ما بفهمیم وضعش خوب است یا نه. می گوید شما چه کار دارید. ولی ما که می دانیم وضع چطوری است. و این روزها از این موضوع کمی دلتنگم. چه می توان کرد. چون مخالف است که ما کار کنیم. تازه کاری هم نیست که ما بتوانیم و درست باشد.

1355/9/3

تصمیم گرفتم که دیگر فکرهای الکی نکنم. ولی نمی شود.

با خودم قسم خورده ام که وقتی کتاب را باز می کنم فکرم را نگذارم که به این طرف و آن طرف برود. دوباره درسی آغاز می شود و من نگرانم. کتاب های تازه آدم را می لرزاند یا بوی پاییز دل آدم را خالی می نماید.

بهتر است کمی نقاشی کنم.

لحظه هایی هست که آدم از رنج های پنجاه سالگی اش پشتش تیر می کشد.

در حالی که هنوز سی سال بیشتر ندارد.

لحظاتی هست که پوست هفتادسالگی اش تیر می کشد.

لحظاتی هست که آدم شادی را با استخوان کودکی هایش حس می نماید.

لحظاتی هست که آدم با یک قرن شادی روبه رو می شود و فقط به مقدار یک لحظه وقت دارد شاد شود.

این است که فوری دست می برد و بخش اعظمی از شادی را می گیرد و دیوانه وار به سمت آینده پرتاب می نماید تا بعداً سر فرصت وقت داشته باشد که با خیال راحت شاد شود...

دم در می خواستم وارد شوم. نگهبانی که هر روز به هم سیگار تعارف می کردیم و با هم چای می خوردیم گفت: خیلی ببخشید ولی به ما گفته اند... گفت کارت شناسایی...

گفتم راستش خانه من این جاست. محل کارم نیست. محل زندگی، محل تنفس، محلی که هفت سال از برترین سال های عمرم را...محلی که برای تصحیح یک کتاب خون دل می خوردیم. محلی که در آن نفس کشیدیم... خوابیدیم... تا صبح بیدار ماندیم.

محلی که در آن همه رئیس خود بودند ولی هیچ کس میز نداشت... همه وارد می شدند به جز میز.

جایگاه استاد اوستا را جایی می گذاشتیم تا لبخندش به همه برسد.

افاعیل عروضی استاد آهی را. مفاعیلن ها را توی گنجه می گذاشتیم تا هفته بعد گم نشوند...

کار من این بود؛ مدام زندگی خود را به تاخیر انداختم!

کودکی را گذاشتم به نوجوانی، نوجوانی را به جوانی و جوانی را به پیری.

و همه چیز را دیر آغاز کردم. مکتب خانه جای بازی را گرفت. نقاشی جای شعر را و شعر جای درس را. و درس جای جوانی را.

و سیاست جای عشق و یا جای من را. همه چیز را به فردا موکول کردم. و عجالتا زندگی کردم. تا اطلاع ثانوی، شاید موسیقی را به گور ببرم. این است که الان تراکم ایجاد شده.

کاش می شد کمی هم مرگ را به تاخیر انداخت. همه کارها را به آخرین لحظه محول کردم. پیش از آن که فرصت کنم چیزی یاد بگیرم به یاد دادن مجبور شدم و اگر چیزی یاد گرفته ام در همین جهت یاد دادن بوده است.

قیصر امین پور دوم اردیبهشت ماه سال 1338 در گتوند خوزستان به دنیا آمد. او که تجربه تدریس در مقطع هدایت را در فاصله سال های 60 تا 62 در کارنامه خود داشت، از سال 67 به تدریس در دانشگاه الزهرا (س) پرداخت. اما آغاز تدریس او در دانشگاه تهران به سال 70 برمی شود. بعلاوه از فعالیت های مطبوعاتی امین پور، به دبیری شعر هفته نامه سروش در فاصله سال های 60 تا 71 و سردبیری ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان می توان اشاره نمود. او عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز بود. از آثار این شاعر می توان به تنفس صبح، در کوچه آفتاب (1363)، آینه های ناگهان (1372)، گل ها همه آفتابگردانند (1380)، دستور زبان عشق (1386)، توفان در پرانتز (نثر ادبی)، منظومه ظهر روز دهم (برای نوجوانان) (1365)، مثل چشمه، مثل رود (برای نوجوانان) (1368)، بی بال پریدن (نثر ادبی برای نوجوانان) و ... اشاره نمود.

قیصر امین پور که سال ها از بیماری های مختلف رنج می برد در هشتم آبان ماه 1386 درگذشت.